04 apr Zondag 7 april 2024: 2de PAASZONDAG
Handelingen 4, 32-35: Lucas schetst een portret van de eerste kerkgemeenschap
1 Johannes 5,1-6: Johannes nodigt ons uit om God en zijn kinderen lief te hebben
“Zij waren één van hart en één van ziel.”
Het verrijzenisgebeuren grijpt mensen aan en verandert hen. De ontmoeting met Jezus heeft een weerslag op hun persoonlijk leven en brengt tegelijkertijd een beweging naar buiten op gang. Je merkt deze band in de beschrijving die Lucas heeft over de eerste christengemeenschap. Het hart van de samenhorigheid en van de onderlinge solidariteit is het krachtig getuigenis van de apostelen over de verrijzenis van de Heer Jezus. Dit geloof maakt hen ‘één van hart en één van ziel” (Hnd 4, 32). Dit geloof nodigt hen uit om voor de noodlijdenden onder hen te zorgen.
De apostel Johannes verbindt eveneens het geloof in God en in Jezus Christus met de liefde onder elkaar. Hij geeft hiervoor meerdere redenen. De eerste zit vervat in zijn persoonlijke geloofsovertuiging. Voor alles wat met Jezus gebeurde, heeft hij slechts één verklaring: Gods mateloze liefde. Het is hiervan zo doordrongen dat zijn medechristenen voortdurend oproept om dit liefdesaanbod te beantwoorden in een oprechte genegenheid jegens elkaar. Hij maakt deze onderlinge liefde zelfs tot toetssteen voor een waarachtig godsgeloof. “Willen wij God liefhebben”, zo schrijft hij, ‘dan moeten wij ook Gods kinderen liefhebben. Dat is onze maatstaf” (1 Jo 5, 2). De tweede reden ligt in de persoon van Jezus. In Hem heeft Gods liefde niet alleen een uitzonderlijke schittering gekregen. Hij heeft haar ook beleefd in heel concrete omstandigheden. De taal van de liefde zoals Hij ze spreekt, is onuitputtelijk. Zij is mild en geduldig, vol van menselijkheid en zorg. Zij is eenvoudig door haar echtheid, overrompelend door haar gratuiteit. Zij is doorzichtig omdat zij nooit gericht is naar zichzelf, maar verwijst naar de bron van alle liefde, die God zelf is.
Misschien verbaast je deze samenhang tussen geloof en liefde. Wij stellen immers in onze huidige maatschappij een tegenovergestelde beweging vast. De verregaande ontkerstening en het groeiend individualisme hebben tussen beide een duidelijk weg geslagen met als gevolg dat elk een eigen bestaan leidt. Zo kent het geloof een catacombenbestaan. Andersom heeft de inzet voor de medemens zich volkomen losgemaakt van elke evangelische motivatie. Het tijdsklimaat verdrijft het christelijk geloof naar de periferie van onze samenleving maar daagt de christen uit om naar buiten te treden.
Johannes 20, 19-31: Na de verrijzenis komt Jezus zijn bange en twijfelende leerlingen tegemoet met vrede
Padre Nikolaas Devynck o.s.b. Infra Antenne Noord Sint-Kruis-Brugge
Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.