Bemoedigende woorden van Padre Robrecht BOONE in volle Coronacrisis

02 apr Bemoedigende woorden van Padre Robrecht BOONE in volle Coronacrisis

(Dubbelklik op de titel)

Wanneer je afzonderen een daad van solidariteit wordt…

Op maandag 16 maart herhaalde president Macron, tot zesmaal toe, dat wij in oorlog zijn. Geen oorlog zonder vijand. De vijand lijkt nu wel onzichtbaar te zijn. Maar misschien is de vijand in deze sanitaire crisis niet allereerst het coronavirus. Wij riskeren misschien zelf de vijand te zijn. We waren aan het vergeten dat we broze en sterfelijke mensen zijn. We zijn kwetsbaar.

Na de terroristische aanslagen getuigde het heropnemen van ons dagelijks leven van weerstand en veerkracht. Je vandaag terugplooien op je gezin is niet langer een egoïstische reactie maar de enige manier om zorg te dragen voor de ander.

Het virus dat ons angst inboezemt, herinnert ons aan onze sterke wederzijdse verbondenheid en afhankelijkheid. Om die reden moet we ons gedragen alsof we, allemaal, besmet zijn. Geheel ons doen en laten zijn erop gericht de ander te beschermen. Je afzonderen getuigt dus van solidariteit. Voor wie hier inziet dat afscheiding en afzondering getuigen van solidariteit, krijgt deze houding een positieve betekenis. Voor elk van ons is burgerzin een absolute noodzaak en vereiste. Hier is er geen enkel verschil tussen christenen en andere burgers.

Een christen poogt wel geheel deze ongewone situatie te beleven in verbondenheid met Christus. Pasen herinnert ons eraan dat Christus onzeglijk veel meer is dan een model om na te volgen of een mooie figuur uit een ver verleden. Hij lééft! Hij roept ons op om elkaar graag te zien, om te delen, om vergiffenis te schenken…

De levende Christus komt ons ook te hulp. Op één voorwaarde – want Hij respecteert onze vrijheid -: dat wij Hem aanvaarden als de kracht van en de gids voor ons leven.

In het Johannesevangelie lezen we: “Blijf in mij, dan blijf ik in jullie. Een rank die niet aan de wijnstok blijft, kan uit zichzelf geen vrucht dragen. Zo kunnen jullie geen vrucht dragen als jullie niet in mij blijven.” (Johannes 15, 4). Het christelijk geloof is van relationele aard. Dikwijls zoekend en tastend, poogt een christen het woord van Paulus te beleven die in zijn brief aan de christenen in Galatië schrijft: “Ikzelf leef niet meer, maar Christus leeft in mij.” (Galaten 2, 20). Wie zich als christen bekent, weet zich geroepen om zijn/haar vriendschapsband met de levende Christus aan te houden en ook alle medemensen, die in Christus zijn/haar broers en zussen zijn, te respecteren en te beminnen.

In wat volgt kan je enkele suggesties vinden om je huidige situatie niet te beleven als een opsluiting maar eerder als een kans om je hart wijd open te stellen voor God en je naaste.

• Nu je zelfs op Pasen niet naar de kerk kan, mag je je uitgenodigd weten om in bewustere verbondenheid te leven met de ontelbaar vele christenen die niet zo gemakkelijk als wij gewoonlijk, toegang hebben tot de Tafel van de Heer. We kunnen ons met hen verenigen via de eucharistie langs radio of televisie.
• Waarom in je appartement, studio of huis geen gebedshoekje inrichten voor jezelf of voor het gehele gezin?
• De Kerk is eigenlijk de plaats waar God mag thuiszijn, waar Hij gerespecteerd en bemind wordt. Het christelijk gezin is van deze Kerkgemeenschap de kleinste levende cel. Zei Jezus niet: “Waar twee of drie mensen in mijn naam samen zijn, ben ik in hun midden.”? (Matteüs 18, 20). Deze bijzondere periode houdt een kans in om samen te bidden, om te zoeken naar één of ander klein ritueel zodat je God nog bewuster aanwezig weet in jouw gezin.
• Informeer naar buren, kennissen en familieleden die gevoelig zijn voor ziektekiemen. Vraag hen waar ze nood aan hebben. Vergeet uiteraard de families van de militairen (en henzelf) niet die op zending zijn in het buitenland of die zich in quarantaine bevinden. Een telefoontje of een berichtje dragen het virus niet over en kunnen ontzettend veel deugd doen. En bovenal: vergeet je collega’s niet die alleen leven of die een moeilijke periode doormaken.
• Heb aandacht voor hen die door een rouwproces moeten. In de huidige bijzondere omstandigheden zijn de scheiding en het verlies nog veel moeilijker te dragen omwille van de quarantaine en allerlei andere beperkingen die normale afscheidsrituelen en menselijke nabijheid in de weg staan.
• Wie op een beperkte oppervlakte met anderen moeten samenleven, weten dat dit soms zwaar, heel zwaar kan zijn. Elkeen moet dan een kleine inspanning doen om het de ander niet moeilijker te maken. Wanneer iets je echt op de zenuwen werkt, poog dit “moeilijk punt” dan in een soort mentale quarantaine te plaatsen. Poog er dus mentaal afstand van te nemen, zodat het geen obsessie wordt en je er mateloos nerveus bij loopt. En weet ook dat geen enkele relatie zonder begrip en vergeving kan.
• Houd je niet de gehele dag onledig met informatie op te scharrelen via televisie en radio, met het zoeken naar de allerlaatste besmettings- en mortaliteitscijfers. Dat schept angst. Laat niet toe dat informatieverzameling je gehele dag (op)vult.

Niet alle schermen en informatiekanalen moeten voortdurend op “on” staan. Blijf kalm en weet dat de opgelegde maatregelen niet zonder resultaat zijn.

• Of je nu alleen of in familie leeft, het is goed dat je een gezond, een evenwichtig levensritme aanhoudt. Je kan best vastleggen wanneer je opstaat, werkt, leest en slapen gaat. Houd vast aan een bepaald ritme en aan enkele vaste riten. Leg bepaalde (weerkerende) elementen van je dag vast op bepaalde tijdstippen. Wie zo zijn of haar tijd structureert is feitelijk vrijer dan veel anderen. Of zoals Rousseau het schreef: “Vrij zijn is gehoorzamen aan wat men voor zichzelf heeft bepaald.”
• Weet dat in deze moeilijke tijd en beproeving God van niemand van ons onnozele en kinderachtige kwezelarij verwacht. Wat telt is ons plichtsbewustzijn.

Wat we nu beleven is geen straf vanwege God. We beleven allicht wel een beschavingsomslag. We weten ons geconfronteerd met een historische verwittiging. Op menselijk en op economisch vlak kan deze sanitaire crisis openbarend, onthullend en versnellend werken. We (zullen) moeten onze prioriteiten herzien op het vlak van de gezondheid, de ecologie, de economie…

Als christenen mogen we ons ook toevertrouwen aan God. In geduld en vertrouwen ligt onze kracht (cfr. Jesaja 30, 15).

Het is nu de gunstige tijd om onze handen te durven vouwen en te bidden voor hen die lijden en sterven, voor hen die waar en hoe dan ook eerlijk strijden tegen deze epidemie. Moge God hen allen verlichten en beschermen.

Ik wens je veel moed en hoop!
Padre Robrecht Boone