02 feb Verrijzenismensen, toen en ook nu
Een eigenzinnige bezinning bij Pasen.
1/2004
Je moet het maar meemaken, toen zo’n slordige 2000 jaar terug.
De mens waar je naar opkijkt wordt aan een kruis genageld.
Om in de grond te zinken…
En wij, wij leefden in de hoop (Lc. 24,21)
Je moet het maar meemaken, je wilt nog even naar het graf gaan kijken,
dat graf lijkt leeg te zijn, je hoort daar een verhaal van twee mannen over een levende bij de doden (Lc. 24,4-7), je wil het vertellen, maar dat verhaal wordt afgedaan als beuzelpraat (Lc. 24,11).
Het was blijkbaar niet gemakkelijk, toen, in Jezus’ tijd.
Je moet het maar meemaken, nu.
Zovele mensen waar je naar opkijkt, worden mond-dood gemaakt, of sterven veel te vroeg, en wij, wij hadden nog zoveel van hen verwacht…
Je moet het maar meemaken, nu.
Je komt af met een verhaal over wat ten diepste in jou leeft, je wilt het vertellen, maar dat verhaal wordt afgedaan als beuzelpraat, waar ben je nu nog wel mee bezig.
Het is blijkbaar ook niet gemakkelijk, nu, in onze tijd.
Het verhaal van toen is gelukkig niet af, integendeel.
Het krijgt een wending, een verrassende wending op het moment dat je verbaasd gaat nadenken over wat er gebeurd was (Lc. 24,12) of op het moment dat je begint “echt” te luisteren (Lc. 24,27).
En dan duurt het nog wel een tijdje om uit je schelp te komen(Lc. 24,49).
We moeten wachten tot Lucas er over spreekt in een ander boek, in het tweede hoofdstuk van de Handelingen van de Apostelen.
Ondanks hun vrees, ondanks hun twijfel, ondanks zoveel negativiteit maar ook dankzij luisterende bezinning krijg je toch weer de bezieling en de durf…
Verrijzenismensen toen, zijn ‘en toch’ mensen.
Ook wij kunnen ‘en toch’ mensen worden en zijn als we als verrijzenismensen durven geloven dat ook ons verhaal niet af is.
Ook ons verhaal kan een wending krijgen, een verrassende wending op het moment dat we bereid zijn om ook eens diep na te denken over wat er gebeurd is. Op het moment dat we echt gaan luisteren naar wat Jezus ons te zeggen heeft in Zijn Blijde Boodschap.
Vele verhalen kennen we van buiten. Maar kennen we ze ook van binnen.
Vele verhalen lijken mooie verhalen uit het verleden, maar durven we ze ook toepassen op het heden.
Kan het schriftwoord dat we nu horen ook nu in vervulling gaan (Lc. 4,21)?
Verrijzenismensen, nu, zijn ‘en toch’ mensen als ze bereid zijn om het schriftwoord ook nu in vervulling te laten gaan. Ondanks alles.
Dan zullen ook nu, meer en meer blinden zien, meer en meer doven horen, meer en meer verdrukten vrij worden.
Onze boodschap is pas dan een Blijde Boodschap voor wie terug “arm” wil worden, voor wie met andere woorden “nog niet genoeg” heeft,
nog niet ‘zelf-genoeg-zaam’ is.
Het is een boodschap die afgedaan wordt als beuzelpraat bij zelfgenoegzame mensen. Maar die hebben aan onze boodschap toch geen boodschap.
En juist daarom is het niet gemakkelijk, nu niet, maar toen ook niet.
En toch klinkt die boodschap al een slordige 2000 jaar.
Ons christenen, is geen gemakkelijke reis beloofd, wel een behouden thuiskomst.
Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.