Lourdes 2004: een verslag

02 feb Lourdes 2004: een verslag

Verslag van de Internationale Lourdesbedevaart van 2004.

Decock André

2/2004

Een militaire bedevaart in Lourdes is toch wat anders dan gelijk welke bedevaart. Na mijn 21ste bedevaart wil ik dat toch even neerschrijven.
Het begon voor mij in 1984. Ik zag er wat tegenop. Lourdes was niet bepaald bij mij in de smaak gevallen tot dan toe.
Maar als kersverse Milac-aalmoezenier was het gewoon mijn plicht om mee te gaan. Van de nood een deugd gemaakt, vertrok ik vol enthousiasme samen met veel Milac-ers, veel dienstplichtigen, veel zieken, veel militaire en andere bedevaarders naar Lourdes. Twee volle treinen vanuit Schaarbeek naar Lourdes. 21 jaar geleden.
De tijden zijn intussen veranderd, en of! Maar ik ben blijven gaan. Na een aantal jaar zelfs als predikant van de bedevaart voor de Nederlandstaligen als opvolger van Sooi Willems. Een militaire bedevaart naar Lourdes is anders dan een andere bedevaart.

In Lourdes zie je dingen gebeuren die enkel daar kunnen gebeuren.
Jonge mensen, meegegaan in eerste instantie om heel wat andere redenen, worden stil, luisteren, bidden, worden geraakt.
Andere mensen zie je elk jaar terug mee gaan. Elk jaar. Zieken zowel als gezonden. Hotelverantwoordelijken zowel als gewone bedevaarders. En niet alleen de ouderen. Sommigen leven van de ene bedevaart naar de andere. Elk jaar krijgen ze in Lourdes de kracht om het weer een jaar uit te houden. Anderen komen om de batterijen op te laden en iedereen vult dat een beetje in op zijn eigen manier geholpen door een programma dat door de jaren heen met veel zoeken en aanpassen geworden is tot wat het geworden is, anders dan de andere bedevaarten.

Tijdens de militaire bedevaart is Lourdes anders dan anders. Officieel zijn meer dan 30 landen aanwezig. In uniform. Met vlag en escorte, met militairen, hun familie en sympathisanten.
Sommige met velen, sommige met enkelen omwille van de grote afstand. Er zijn ook militaire muziekkorpsen mee die de anders zo stille stad een ander karakter geven, feestelijker, ook wat luidruchtiger soms en tot wat later ’s avonds laat of ’s morgens vroeg.
Lourdes is voor militairen een internationaal treffen, zoals het dat wellicht ook is als de zigeuners daar zijn, maar daar weet ik verder weinig over te zeggen.
Het is een gebeuren zowel in de straten, in de hotels, als in het heiligdom zelf. Een voorbode wellicht van wereldvrede. Er zijn heel wat landen samen die in een ver of nabij verleden nog met elkaar in een militair conflict betrokken waren. En nu zijn we samen om te bidden voor vrede, om te toasten op de toekomst. Overal zie je een wemeling van vreemde uniformen, in de straten, in de hotels, op de terrasjes, aan de grot, tijdens de vieringen.

Onze Belgische militaire bedevaart is een bedevaart in de bedevaart.
Met een eigen programma soms nog opgesplitst in onze eigen moedertaal. Wellicht ook terug het eigene wat onze bedevaart zo anders maakt. De kruisweg bijvoorbeeld. De ‘grote’ kruisweg en de ‘kleine’ kruisweg. Zieken en mindervaliden kunnen kiezen. Mee met de grote, maar dan gedragen door anderen, of de kleine. De kleine is tweetalig. De grote eentalig. Ongeveer op hetzelfde moment zijn er dus drie groepen op weg. Elke kruisweg heeft zijn eigen accent, zijn eigen manier van benaderen, zijn eigen aanvoelen. Een rijkdom aan verscheidenheid met alleen maar tevreden bedevaarders waarvan sommigen het spijtig vinden dat ze moesten een keuze maken omdat ze hoorden dat de andere ook zo goed was.
Een ziekenzalving na de ‘drie kruiswegen’ voor zieken en mindervaliden die dat wensen. Een gebeuren waar zowat elke aanwezige emotioneel wordt geraakt. Deugddoend zowel voor hen die het sacrament ontvangen als voor hen die hen begeleiden. Een gebeuren in vele talen, Nederlands en Frans, maar ook de taal van de muziek, het hart, het geloof, de hoop…
Een eigen programma dat begon met een nationale opening, de eerste avond. Een optocht in stilte naar de grot. Met de kaars van onze bedevaart op een plechtige en tegelijk sobere manier aangestoken bij Maria.
Een openingsmoment in de St. Jozefskerk waar we onze verlangens uitspreken en bidden om een geslaagde bedevaart.
Een eigen programma dat eindigt met een boete- en eucharistieviering in
Cité St. Pierre terug elk in zijn eigen taal. Met de Nederlandstaligen zitten we meestal, als het weer het toelaat, in openlucht. Onder de bomen. Een viering waar we tijd nemen om in het eigen hart te kijken, om met woord en symbolisch gebaar, onze gebrokenheid aan God toe te vertrouwen, om dankbaar eucharistie te vieren en met een opdracht terug te vertrekken.
Een eigen programma met nog wat eigen accenten door elke hotelverantwoordelijke die zingt zoals hij gebekt is.

We zijn ook ondergedompeld in een internationaal programma…
Een openingsviering in de ondergrondse Pius X basiliek. Een moeilijke oefening elk jaar opnieuw om het feestelijke internationale openingstreffen te combineren met de start van een bedevaart die toch ook een oproep is tot gebed en bezinning. Spektakel en bezinning. Begroeting van alle deelnemende landen. Kennismaking met muziekkorpsen en muziekkoren. Uitbeelden van het thema. Uitnodigen tot gebed en bezinning…
De sacramentsprocessie, ook het gebed met de zieken genoemd, is klassiek met een militair tintje en gevolgd door een korte militaire plechtigheid aan het dodenmonument in de stad.
De kaarsjesprocessie. Omwille van het grote aantal militairen vertrekt onze processie van op een plein in de stad. Langs twee wegen dalen duizenden kaarsjes af naar het heiligdom. Indrukwekkend.
Langs de kant van de weg staan andere bedevaarders ook met kaarsjes. En allen samen, militaire bedevaarders en bedevaarders van andere bedevaarten komen samen op de esplanade voor een korte slotplechtigheid.
De eucharistieviering op zondag terug in de ondergrondse Pius X basiliek.
Terug met de nationale vaandels van de deelnemende landen en honderden concelebranten…legeraalmoezeniers en priesters, begeleiders van andere bedevaarten… tientallen bisschoppen waaronder vele legerbisschoppen… en duizenden gelovigen… Een eucharistie is en blijft een eucharistie…
Maar het feestelijke, militaire en internationale karakter maakt het toch, nog maar eens, anders dan anders….
Schone liedjes duren niet lang.
Een slotplechtigheid in de namiddag sluit het internationaal gebeuren af.
De meesten vertrekken terug huiswaarts, naar hun kazerne, naar hun thuis. Anders dan ze gekomen zijn.
Een aantal blijft nog een nacht en vertrekt de volgende morgen.
Een Duits militair muziekkorps nodigt ons nog uit om ’s avonds mee te genieten van licht klassieke muziek en van muziek die tot de klassiekers behoort…

‘De’ militaire bedevaart is eigenlijk een ‘must’ voor elke christen militair. Maar niet iedereen is daarvan overtuigd. Ik was het ook niet.
Een ‘must’ in die zin, dat je het toch eens zou moeten meemaken. Elk jaar is niet haalbaar voor de meesten en wellicht ook niet betaalbaar, gezien velen ook nog op verlof willen gaan…
‘De’ militaire bedevaart is een ‘militaire’ bedevaart en zal het ook blijven. Lezers van Om en Rondom zijn geïnteresseerd in alles wat er om en rondom ons bisdom bij de krijgsmacht en de katholieke aalmoezeniersdienst gebeurt. Wellicht zijn al velen ooit eens mee geweest met ‘ons’ naar Lourdes. Wellicht zijn er ook die wel eens zouden willen meegaan…. Laat het gerust weten…
Noteer alvast de datum voor 2005: 25-26 mei tot 29-30 mei.
En schrijf me gerust als je geïnteresseerd bent via het redactieadres van dit tijdschrift.
Liefst zo vlug mogelijk, vόόr ons adres verandert!