02 feb Impressies bij de ‘Oecumenische kerkdagen’
Neerslag van de impressies van de delegatie die was afgevaardigd naar de ‘Oecumenische kerkdagen’ in Berlijn van 28 mei tot en met 1 juni 2003.
2/2003
Van woensdag 28 mei tot en met zondag 1 juni 2003 werd in Berlijn de eerste ‘Ökumenische Kirchentag’ gehouden. In het verleden hielden de katholieke en de protestantse gemeenschappen hun ‘kerkdagen’ apart. Vanuit de basis groeit echter de wil tot meer samenwerking en dialoog, en men wil zelfs zover gaan om gemeenschappelijk de eucharistie te vieren, ondanks de terughoudendheid (=tegenwerking?!) van Duitse theologen en prelaten. De Duitse katholieke en protestantse aalmoezeniersdiensten namen ter gelegenheid van de kerkdagen het initiatief om samen met de collega’s van andere Europese staten en de VS een eigen programma uit te werken en aan te bieden met het thema “Jullie moeten een zegen zijn!”. Namens de Belgische Katholieke Aalmoezeniersdienst nam padre Renaat De Paepe met adjudant Daniël Vercauteren deel aan deze kerkdagen. Hier volgen enkele impressies.
Moet het nog gezegd worden : Der Deutsche gründlichkeit was overal aanwezig. Ontvangst, logement, discipline, programma’s, vervoer enz… Na de ontvangst in de Julius-Leber-Kazerne werden we in het centrum van Berlijn verwacht. Met de metro is dat absoluut geen probleem. Aan de Brandenburger Tor kwamen meer dan tweehonderdduizend mensen bijeen voor deze historische oecumenische dienst. Het voorprogramma stopte precies om 18.00 uur; meteen ook het begin van de eredienst met als thema: omdat uw hand ons vasthoudt.
Aan de andere kant van de Brandenburger Tor, Unter den Linden, stonden aan beide zijde van de allee kleurrijke standjes. Na de viering was het een plaats van ontmoeting bij uitstek!
De tweede dag begon met de inwijding van het altaar van de St. Louis-Kirche in de Julius-Leber Kazerne. Deze kazerne werd tot 1992 bevolkt met Franse militairen en na de overdracht aan Duitsland kwam hier het eerste Duitse garnizoen in Berlijn sinds de Tweede Wereldoorlog. Na de oecumenische wijdingsplechtigheid was er een barbecue voor alle genodigden. In de namiddag gingen we naar de ‘Messegelände’, die gedurende deze vijfdaagse volledig werd gebruikt, naar hal 5.3 waar een debat met als onderwerp ‘terrorisme’ plaatsvond. Onder de deelnemers ere-president Richard von Weizsäcker. Het was een boeiend forum met interessante invalshoeken rond terrorisme dat normaal drie uur zou duren, maar na twee uur zitten op kartonnen dozen hielden wij het voor bekeken (en wij niet alleen). De avond maakte veel goed. Wij en onze collega’s waren door de katholieke legerbisschop ter gelegenheid van Hemelvaartsdag op een diner uitgenodigd. Zowel de drank als de gesprekken waren geestrijk. De Amerikaanse aalmoezenier verdedigde met gloed zijn president in de zaak Irak, en wij kleine Belgen, wie waren wij om ‘Uncle Sam’ de les te lezen. Maar als vrienden gingen wij uiteen.
Onze derde dag begon heel aangenaam met een oecumenische eredienst, opgeluisterd door het stafmuziekkorps van de Bundeswehr in de militaire kerk (St. Bonifatius-Kirche te Berlin-Kreuzberg). Het thema van deze bijeenkomst was: “Mijn vrede geef Ik jullie!” Na de viering was er een openluchtmaaltijd voorzien. Van daaruit weer naar de ‘Messe’ in dezelfde zaal als daags ervoor. De zaal was barstensvol, wel drieduizend mensen. Waarom? Een onderwerp dat ons allen aanbelangt: Joden, Christenen en Moslims samen voor de VREDE. Niemand minder dan de Latijnse patriarch van Jeruzalem Michel Sabbah kwam er spreken. Na zijn speech kreeg de patriarch een minuten durende staande ovatie. Om er kippenvel van te krijgen. De volledige speech is bij de padre Renaat verkrijgbaar.
Zaterdag hebben we een ‘Stadtbummel’ gemaakt in het vroegere Oost-berlijn. Je merkt nog steeds een verschil in mentaliteit tussen het westen en het oosten, zeker bij de oudere mensen. De Altstadt van Berlijn is prachtig met zijn keizerlijke gebouwen, zijn brede esplandes, zijn mooie collecties kunstschatten in musea en kerken, … Een dag Berlijn om ‘U’ tegen te zeggen en het ‚leven te vieren!
Wat ons in Berlijn vooral trof was de eenheid in verscheidenheid. Het was een enorm volks-feest met veel enthousiaste mensen, die zongen en dansten en stil werden en gebeden hebben. Het had iets van een ‘pinkstergebeuren’ waarin ieder iedereen verstond, en waar alleen die ene taal gehoord werd die iedereen bindt: de taal van de Liefde. Wat hoopvol stemde was de massale aanwezigheid van jongeren, 15-25-jarigen, die op een eigen manier deze kerkdagen kleurden en ‘oudere gelovigen’ een nieuwe adem lieten vinden. Jammer dat onze media het niet de moeite vonden om ook maar een 1-minuut-verslag te besteden aan dit massale geest-driftige gebeuren met honderdduizenden mensen. Is dit het zoveelste bewijs dat impressies geven van gebeurtenissen die het christelijk-gelovig zijn positief benadrukken geen forum krijgen, niet de moeite waard zijn voor onze radio- en tv-verslaggevers, die er wel als de kippen bij zijn om één negatief feit van een kerkmens overvloedig te belichten en de indruk te geven dat de hele christelijke wereld slecht en corrupt en ongeloofwaardig is? Wie er bij was in Berlijn zal nooit vergeten hoeveel vreugde en hoop uitgedragen werd. En heeft onze wereld daar nu geen nood aan?! „Jullie moeten een zegen zijn”…
Berlijn heeft de toon gezet voor een nieuwe generatie van gelovigen, in oecumenische geest, met veel feeling voor alles wat wij gemeenschappelijk delen in geloof en beleving, en met respect voor ieders eigenheid en traditie. Europa en onze ‘nieuwe wereld’ gaan zalige tijden tegemoet!
Aanvullende informatie
Met dank aan Danny.
Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.