Het leven op het 40ste Smaldeel

02 feb Het leven op het 40ste Smaldeel

In oktober 2006 was JoB te gast op de basis van het 40ste smaldeel in Koksijde. Het werd een onvergetelijk, want fel gesmaakt bezoek. Een verslag van aalmoezenier André Decock.

Decock André

3/2006

Op 17 oktober 2006 waren we te gast in de Basis Koksijde. Mijn poging om een verslag te maken van wat we allemaal te horen en te zien kregen had ik vlug opgegeven. De powerpoint-projectie die we te zien kregen was indrukwekkend. Eerst dacht ik om de memostick op te vragen, maar dan zou deze bijdrage te veel pagina’s in beslag nemen. Dan maar op het internet gaan rondneuzen. En jawel, heel wat technische weetjes vond ik terug. Eureka! Ik verwijs dan ook graag naar www.bkoks.be. Het is heel boeiend om deze website te bekijken en meteen ben ik gered, wat de lengte van dit verslag betreft.
We kregen uitleg over de Seaking, over de opdrachten van SAR (Search and Rescue), over de taken van de mensen op het 40ste, enz. Dit alles vind je terug op de website. Wat je niet terugvindt op de website wil ik graag aan jullie meedelen. We mochten immers luisteren naar een team, bestaande uit een duiker, een piloot en een medic. Door hun commentaar op de powerpoint-projectie, door hun doorleefde verhalen en anecdotes mochten we een kijkje nemen achter de schermen, we konden onze oren niet geloven.
Ik neem jullie gewoon even mee doorheen heel wat losse gedachten die ik me herinner van de boeiende, adembenemende uiteenzetting.
De mensen van het 40ste Smaldeel zijn zich bewust dat ze niet alleen en apart kunnen leven. Ze zijn afhankelijk van de goede werking van de meteo-dienst, de telefooncentrale, de brandweer, de onderhoudsmensen, de mecaniekers, ja zelfs van onze mannen van Ieper die zorgen voor logistieke steun op alle vlakken… Ze staan 24 uur op 24 uur ter beschikking voor van alles en nog wat. Ze zijn paraat om in te grijpen bij ongevallen in de lucht en op zee, zijn ingeschakeld bij oproepen van brandwondencentra, eveneens een onmisbare schakel in het rampenplan en als ze ’s nachts met een half oog mogen slapen, slagen ze erin om binnen de 45 minuten de lucht in te gaan, wetend dat elk normaal mens toch 25 à 30 minuten nodig heeft om ‘echt’ wakker te worden! Ze hanteren de gouden stelregel: ze zetten ons in als de heli de enige oplossing biedt! Daarom zijn ze zowat op alles voorbereid. Enkel spijtig dat een oproep soms laat binnenkomt, het kan tot één uur oplopen na de feiten! Maar eens de oproep binnen, trekken ze hun plan en schieten ze in actie, soms zijn ze al na 10 minuten de lucht in, wat ongelooflijk snel is! Soms krijgen ze 4 oproepen op 2 uur, soms een ganse week niks. Ik noteerde een getal van 2340 oproepen en 1360 geholpen personen.
Voor de duikers zijn er strenge selectievoorwaarden met opleiding zowel bij de marine als de luchtcomponent, met medische keuring door beide componenten o.a. in het centrum voor luchtvaartgeneeskunde. Op de website vind je onder de rubriek ‘Scrambles’ de gebeurtenissen terug. Maar wat je leest ga je anders lezen als je, zoals wij, Walter en Pé hoorde vertellen. Het is een emotioneel zware job. We hoorden hen spreken over de Harold of Free Enterprise (1987) waar ze een avond, nacht, én morgen constant aan het werk waren. Ik bespaar jullie graag de details, maar de confrontatie was hard, soms te hard en de rol van pers en fotografen niet altijd even “menselijk”. We hoorden hen spreken over de ontploffing in Ghilenghien en over de brand in het Switel hotel. De confrontatie met zoveel leed tekent hen duidelijk. Je moet het maar kunnen verwerken.
We hadden duidelijk te maken met een goed geolied team dat goed voor elkaar zorgt. Het kan ook moeilijk anders. Je moet 100% op elkaar kunnen vertrouwen en op elkaar ingespeeld zijn, anders overleef je het niet!
Tot slot nog een paar dingen die me bijgebleven zijn.
Een helikopter die opstijgt en landt is levensgevaarlijk, en om 1000kg in de lucht te krijgen wordt veel lucht verplaatst. Alles vliegt weg. Als je aan een kabel hangt onder een helikopter kan je 100km per uur wind tegen krijgen, het is alsof je rechtstaat op het dak van een auto die rijdt aan 100km per uur. Als je aan die snelheid moet ‘landen’ op een schip, dan kan je van dat schip ‘slagen’ krijgen. Je hebt soms golven van 2 meter. Onderschat de zee nooit, zeker niet met kleine mannen (kinderen). Een bootje blijft drijven, een kindje niet…En in water kouder dan 20 graden overleef je niet!

Een daverend applaus was de tolk van onze waardering voor de uiteenzetting, maar meer nog voor het team dat het toch maar steeds weer blijft doen…
In de namiddag brachten we dan nog een bezoek aan de Abdij Ten Duinen, op een boogscheut van de kazerne. We kregen een mooie film over het leven van de monniken, een geleid bezoek in het museum en op de archeologische site. In de middeleeuwen was deze abdij immers één van de invloedrijkste religieuze instelling in Vlaanderen.
Meer info vind je op www.tenduinen.be