De katholieke soldaat in het derde millennium en zijn confrontatie met internationaal terrorisme. Hoe staat het met de ethische aspecten en beperkingen vanuit de gewapende machten?

02 feb De katholieke soldaat in het derde millennium en zijn confrontatie met internationaal terrorisme. Hoe staat het met de ethische aspecten en beperkingen vanuit de gewapende machten?

Een persoonlijke impressie van en overweging bij de deelname aan de AMI-conferentie van 2002.

Snijders Leo

4/2002

Deze titel was het conferentiethema van de jaarlijkse AMI dagen in El Estorial (Madrid)

Ondanks alle waarschuwingen sinds 11 september 2001 moeten we constateren dat niemand gewapend is tegen blinde terreur. Terreur is een ongrijpbare vijand, gehuld in een sfeer van duisternis. Wij moeten heden ten dage helaas rekening houden met fanatici, voor wie een mensenleven van geen tel is. Dit is een gegeven dat alle begrippen te boven gaat want deze anti humane wezens zullen altijd blijven toeslaan in een wereld waar vrede en rechtvaardigheid geregeld met de voeten worden getreden.
Onze wereld is zo verscheiden aan bewoners en deze aanslagen hebben zo weinig te maken met de menselijke samenleving dat het bijna onmogelijk is hierop collectief te reageren. Wie zulke gruweldaden pleegt staat immers buiten elke beschaving! Het is dan ook te begrijpen dat elke aanslag een bijzondere schok in de samenleving veroorzaakt. Het is ook normaal dat men in de strijd tegen dit terrorisme in de richting kijkt van de gewapende machten van leger en politie. Nu er na de val van de Berlijnse muur geen vijandbeeld meer is in Europa, staan we plots met de rug tegen de muur van onze eigen wereld. De nieuwe vijand heeft immers geen gezicht meer. Het zijn barbaarse, laffe professionele moordenaars die nergens voor terug deinzen.
Hun sterkste wapen en doel is iedereen bang te maken. Alle weken na 11 september werd er praktisch een aanslag gepleegd en wie dacht dat na de val van de Taliban in Afghanistan een einde zou komen aan deze blinde terreur, die had het mis voor. De strijd is allesbehalve voorbij. Een oorlog tegen het terrorisme vraagt om een lange campagne zonder respijt, een vuile campagne ook waarin successen nooit zonder moeite behaald worden. Hier speelt de betrokkenheid van de Krijgsmachten een belangrijke rol. Welke opdrachten zullen ons worden toegewezen en welke middelen zullen wij hiertoe ter beschikking krijgen? Is een persoonlijke vendetta van de vrije landen tegen Saddam Hoessein een oplossing voor het conflict of zal het uitvoeren van een actie tegen Irak de oncontroleerbare agressie van de terroristen nog verhogen?
We zitten met een wereldwijde psychose. De turbulente gebeurtenissen van de laatste maanden hebben ons met de mentaliteit van onze eigen wereld geconfronteerd. Daarin is terrorisme als een zwaard van Damocles boven onze hoofden komen hangen. Het is een complexe materie geworden waaraan geen enkel land ter wereld kan ontsnappen. Hoe kunnen we ontsnappen aan een keuze van geweld tegen dit nieuwe kwaad? Hoe kunnen we onze haatgevoelens en de gevoelens voor weerwraak onder controle houden? Hoe kunnen we als militairen tegemoet komen aan de voorstellen uit de politieke wereld? Ook deze wereld weet geen blijf met haar houding tegenover dit fenomeen. Kunnen we nog kiezen voor een geweldloze zoektocht naar dialoog en een rechtvaardige vrede voor alle mensen? Wij hier in het Westen zijn trouwens geprivilegieerde mensen die het zich zelf kunnen veroorloven om in Johannesburg tijdens een internationale samenkomst af te zien, van een plan om de wereld meer bewoonbaar te maken voor de komende generaties! Wat een egoïsme durven wij aan de dag te leggen. De wereld staat in brand en wij kijken elders, ver weg van zorgenkinderen als Afrika en andere arme continenten.
In deze vorige omschrijving van het fenomeen terrorisme groeiden wij in dit internationale gezelschap uiteindelijk naar de hamvraag:”Wat staat ons te doen als christenen uit de vrije wereld?”Waar willen wij heen met onze toekomst? Welk soort wereld willen wij? Willen wij een nieuwe wind blazen naar die zones op de wereldkaart waar haat,oorlog en destabilisatie, integriteit en fanatisme hoogtij vieren? Noch een nieuwe oorlog noch het verdoemen van de ander zijn goede oplossingen. Wij moeten meer dan ooit gerechtigheid en respect voor de menselijke eigenheid gebruiken als de beste verdediging tegen het terrorisme! De God van de schepping heeft elk van ons als een uniek exemplaar gemaakt. De verrezen Christus poogt ons dag in dag uit te overtuigen van de mooie waarden om te leven in verscheidenheid.
De oplossing om het terrorisme te bestrijden ligt zeker en vast in mensenhanden. Ondanks alles moeten wij steeds maar weer een strijd voeren tegen het kwaad. Een constitutionele act van de UNESCO zegt dat “Oorlog geboren wordt in de spirit van de mens” en het verklaart ook dat “de weg naar vrede moet gecultiveerd worden in dezelfde geest van de mens”.
Finaal staat er ons niets anders te doen dan iedereen uit te nodigen te doen wat hem werd gegeven om de wereld in goede banen te leiden. De storm kan soms hevig zijn maar wij mogen, gezeten in de boot van Petrus, het vertrouwen niet verliezen! Wij zijn het die slapen in ons geloof en plots beseffen dat De Meester van de schepping zo nu en dan beroep doet op ons. Zoals de psalmist die schreef zoals een soldaat vanuit de gevechtslinies, zo schreeuwen wij het uit naar het gezicht van de wereld: Nisi Dominus aedificaverit domum, in vanum laborant qui aedificant eam.
“Als de Heer het huis niet zou gebouwd hebben, wij zouden de inspanning ervoor niet kunnen opbrengen het te onderhouden…”
“Als de Heer de stad niet zou gebouwd hebben, wij zouden de inspanning ze in stand te houden evenmin kunnen opbrengen…”

Gegevens en impressies door het Belgisch AMI-team meegebracht uit Madrid .