Zondag 23 juli: zestiende zondag door het Jaar A

19 jul Zondag 23 juli: zestiende zondag door het Jaar A

De kracht van het geduld

                                                                                                         Mt 13, 24-43

Een parabel wordt wel eens een spiegelverhaal genoemd. De verteller houdt zijn toehoorders een beeld van henzelf voor aan de hand van figuren en situaties uit het dagelijkse leven. Hun gebruikelijke reacties en gedragingen worden uitgetekend, in de hoop dat zij aan het einde van het verhaal tot inzicht en tot inkeer komen. Wanneer Jezus spreekt in gelijkenissen dan heeft Hij niet enkel zijn omstaanders op het oog. Hij wil tevens het anders-zijn van God beklemtonen. Zijn barmhartigheid staat dikwijls in contrast met de hardvochtigheid van de mens. Vandaar dat de meeste parabels uitgroeien tot echte confrontaties. Wie ze beluistert, staat oog in oog met zichzelf en met God.

In het evangelie van vandaag zijn de knechten en de landheer elkaars tegenpool. De eersten zijn ongeduldig. Hun oordeel over de akker staat vast. De eigenaar is minder gehaast. Hij stelt voor te wachten en beide, het graan en het onkruid, samen te laten opgroeien tot aan de oogsttijd. Pas dan zullen de maaiers hun werk doen. De vertaling naar het leven toe is niet zo moeilijk, wat niet betekent dat wij meteen ernaar handelen. Uit de toelichting achteraf blijkt, dat de dienaars hun rol te buiten zijn gegaan. Beslissen over het lot van de akker komt hen niet toe. Hun ijver is nochtans te bewonderen. Wie van ons herkent zich hierin niet? Wij sorteren nogal gemakkelijk mensen in zelfbedachte categorieën. Die is betrouwbaar, die niet. Aan haar kan je iets vragen, aan de ander niet. Zo dikwijls trekken we scheidingsmuren op. Meestal blijft het daarbij niet en nemen we ook bepaalde houdingen aan op grond van onze beoordelingen. Contacten worden opgeschort; er komt ruzie; elk woord of gebaar van de ander wordt verkeerd geïnterpreteerd; we kunnen het goede dat gebeurt niet meer verdragen. Soms is het verrassend hoeveel snoeitechnieken wij kennen en toepassen in de dagelijkse realiteit.

Het geduld van de landheer is groot. Zijn reactie komt zelfs naïef en onredelijk over. Door te achten verandert de feitelijkheid niet: onkruid blijft onkruid; graan blijft graan. De natuur heeft haar eigen logica. De landheer bekijkt de werkelijkheid anders en laat de tijd zijn werk doen. Ook Gods geduld is zo groot dat hij kan wachten tot het goede in iemands leven voldoende kiemkracht heeft. Liefdevol en teder beschermt Hij elke poging tot openheid voor zijn Woord. Hij bevestigt elke aarzelende stap. Wat broos en kwetsbaar is, vult Hij aan met zijn trouw. In de taal van de parabel mogen we concluderen: God laat in zijn barmhartigheid niet alleen de tarwe en het onkruid die in ons aanwezig zijn opgroeien. Hij houdt zelfs de mogelijkheid open dat onkruid tarwe wordt.

Padre Nikolaas Devynck o.s.b.
Infra Antenne Noord
Sint-Kruis-Brugge