Zondag 11 september: 24ste zondag door het jaar

08 sep Zondag 11 september: 24ste zondag door het jaar

Verloren, gevonden en dankbaar

                                                                                            Ex 32, 7-11.13-14 – Lc 15, 1-32

In de drie parabels die Jezus vertelt, gaan mensen eerder op een ongewone manier om met wat verloren is. De herder vindt het ene, kwijtgeraakte schaap zo belangrijk, dat hij de negenennegentig andere achterlaat en op zoek gaat. Onverstandig, kan je zeggen. Wie zet nu de veiligheid van een hele kudde op het spel voor één dier? Een vrouw bezit tien zilverstukken, maar verliest er één. Zij zoekt uitvoerig, vindt en roept daarna de hele buurt samen om te delen in haar vreugde. Is dit niet overdreven? Waarom zoveel ophef maken voor één muntstuk? Een man had twee zonen. De jongste wil zijn kans in het leven wagen en eist zijn erfdeel op. Hij krijgt wat hem rechtmatig toekomt en vertrekt. Ver van huis geraakt hij vlug aan lager wal. Totaal berooft en uitgeput keert hij terug. De vader staat hem op te wachten, vol medelijden en richt een feest in omdat zijn zoon weer bij hem is. Hoe naïef, denk je? Hij geeft de jongste een nieuwe kans, zonder enige waarborg naar de toekomst toe. Door zo te handelen lokt hij bovendien het protest van de oudste uit, wat begrijpelijk is.

Waarom vertelt Jezus deze parabels? De farizeeën en schriftgeleerden ergeren zich aan zijn gedrag, niet alleen omdat het ongewoon is, maar ook omdat Hij op die manier hun religieuze opvattingen over God, over zonde en vroomheid met de voeten treedt. De inhoud van de parabelen is zo raak gekozen dat het niet anders kan of zij zien in de spiegel van deze verhalen zowel Jezus’ optreden als hun eigen selecterende moraal en godsdienstigheid. De herder op zoek naar het ene schaap, de vader, op uitkijk naar zijn jongste zoon, bevindt zich in hun midden. Voorts wordt in de drie verhalen de betrokken persoon sterk aangegrepen door wat gebeurt. Het ‘verliezen’ doet pijn en men geeft er alles voor over om dit te herstellen. De herder wil zijn honderd schapen terug, de vrouw haar tien zilverstukken, de vader zijn twee zonen. Dezelfde houding is bij Mozes merkbaar in de eerste lezing. Hij weigert een nieuw stamhoofd te worden zoals Abraham en Isaäk en pleit voor de redding van geheel het volk. Zozeer is hij één van hen geworden, dat hij zich onmogelijk van hen kan distantiëren, zelfs niet wanneer zij ontrouw worden aan Jahwe.

Vandaag voelen veel mensen zich ‘verloren’, tekortgedaan, aan hun lot overgelaten. De houding van de herder, de vrouw en de vader, die illustratief is voor Jezus’ voorkeursliefde voor de zwakken, bevat een duidelijke uitnodiging voor ieder van ons. We weten uit eigen ervaring, hoe broos en kwetsbaar wij zijn in momenten dat het moeilijk gaat, dat we ontgoocheld of verdrietig zijn.

Nikolaas Devynck o.s.b.
Padre Infrastructuur Antenne Noord
Sint-Kruis-Brugge