Overlijden militair in Litouwen

Naar aanleiding van het overlijden van Eerste Soldaat Danfo Van Der Velden (Bataljon Artillerie uit Brasschaat) op 29 november 2025 in Litouwen, worden de vlaggen in alle eenheden halfstok gehangen. Danfo nam deel aan de Forward Land Forcesmissie, die de veiligheid van de oostflank van de NAVO moet verzekeren.

GEBED van Hans Van Wichelen, aalmoezenier:

Eeuwige God,

In stilte komen wij voor U

met een zwaar hart en een naam die we vandaag met eer en dankbaarheid dragen. We bidden voor onze militair die zijn leven verloor in operatie, in toewijding aan vrede, veiligheid

en de bescherming van anderen.

Heer, neem hem op in Uw licht

Laat zijn moed, plichtsbesef en offer niet vergeten worden.

Schenk troost aan allen die hem liefhebben: zijn familie, partner, vrienden, kameraden in uniform.

Geef hen kracht om dit verlies te dragen en om rust te vinden wanneer het gemis te groot wordt.

Dit vragen we U door Christus, onze Heer!

Amen

BEZINNINGSTEKST van Eric Pétré, hoofdaalmoezenier:

Vandaag staan we stil bij het plotse heengaan van een jonge militair, nauwelijks 22 jaar oud. Het is een verlies dat ons stil doet staan. Want niemand verwacht dat een training, bedoeld om te vormen en te versterken, plots kan eindigen in verdriet.

En toch weten we het: de roeping van de militair draagt altijd een element van risico in zich, zelfs wanneer er geen vijand zichtbaar is. Wie kiest voor deze weg, kiest voor dienstbaarheid. Kiest ervoor om zijn eigen veiligheid ondergeschikt te maken aan die van anderen. Dit is een keuze die vraagt om moed, kameraadschap en trouw… diep verankerde militaire waarden die onze jonge collega al belichaamde, nog voor zijn leven ten volle kon openbloeien.

Echte vrede is nooit goedkoop. Ze vraagt inzet, voorbereiding, en soms zelfs offers die niemand wil brengen. Wie trainen voor vrede, staan dichter bij het kruis dan ze zelf beseffen: ze dragen lasten die niet zichtbaar zijn, maar die wel het fundament leggen van een veiligere wereld. Onze overleden militair stond op dat pad: niet als held van grote daden, maar als jonge man die trouw was aan zijn opdracht, aan zijn kameraden, en aan de waarden die hij beloofd had te dienen.

Een leger is niet enkel gebouwd op wapens, maar veeleer op mensen… mensen die met hart en geweten keuzes maken, mensen die verantwoordelijkheid opnemen voor elkaar. De kameraadschap die hij kende, die hem vormde, is nu ook de krachtbron voor allen die achterblijven. Want verdriet dragen we nooit alleen: het wordt gedeeld, gedragen, en langzaam omgevormd tot herinnering.

Vandaag rouwen we als één grote familie van Defensie! Tegelijk zijn we dankbaar: voor zijn bewogen inzet, voor de vreugde en gedrevenheid die hij meebracht, voor de trouw waarmee hij zijn taak opnam. En we bidden dat hij mag thuiskomen in een vrede die geen oefening meer nodig heeft, een vrede die volledig is, en voorgoed.

Moge zijn familie, zijn vrienden en zijn ‘broers en zussen’ in zijn eenheid en binnen Defensie, de kracht vinden om verder te gaan. En moge de waarden die hij belichaamde -‘moed, dienstbaarheid, verbondenheid’- blijven voortleven in allen die zijn werk voortzetten.