Verslag van de Battlefieldtour van KOOG

02 feb Verslag van de Battlefieldtour van KOOG

Verslag van de Battlefieldtour die KOOG organiseerde op 22 april 2008.

Dewilde Louis

109/2008

Rond een uur of drie ’s nacht was ik wakker, alhoewel ik terug probeerde in te slapen lukte het me niet. Dus, wat kon ik dan beter doen dan koffie te zetten en alles nog eens na te zien ? Het ganse verloop van deze speciale KOOG-activiteit nog eens te overlopen.
Computer aansteken en nog eens het welkomstwoordje overlezen. Hopen dat het team van de huishouding op tijd zou zijn met de koffie, dat de gevraagde bus zou afkomen, dat de reservatie voor het avondmaal in de burgerij in orde was – al deze dingen liet ik mijn geestesoog nog eens passeren.
Rond zes uur hield ik het niet meer uit, dus vertrok ik al op mijn dagelijkse route richting Ieper, waar ik per hoge uitzondering het ontbijt nuttigde, niet van de honger, maar eerder om de tijd te doen passeren tot op het moment dat ik de deelnemers mocht begroeten.
Rond een uur of acht kreeg ik een verlossend telefoontje van het wachtlokaal, de bus voor KOOG was gearriveerd. Het eerste pak van mijn hart. Terwijl ik naar de ingang van het kwartier ging, zag ik de mensen van de huishouding met een grote ketel koffie richting Battlefieldroom gaan, dus dat kwam ook in orde, het tweede pak van mijn hart. De chauffeur van deze bus, Geert De Meyer, wil bij deze ook even in het zonnetje zetten, want die mens heeft zijn taak meer dan naar behoren uitgevoerd. Zijn professionalisme en zijn vriendelijkheid hebben bijgedragen tot het slagen van deze tweede vormingsdag van KOOG voor 2008.
Een kleine tien minuutjes later, kwam er een gemotoriseerd winkelwagentje het kwartier binnengereden, met onze Nadia aan het stuur. Wat was ik blij om haar te zien. Samen reden we naar de parking die voor ons voorzien was, en daar kwam Guido reeds af. Ik stond er vanaf toen niet langer alleen voor, mijn beide steunpilaren waren aanwezig. Jammer genoeg kon onze Annie er niet bij zijn, ze is nog steeds buiten strijd, maar bij deze wens ik haar heel veel gezondheid toe, en hoop dat ze ons vlug terug mag vervoegen.
Stilaan begonnen de deelnemers binnen te sijpelen. Afhankelijk natuurlijk vanwaar ze kwamen uit ons belgenland, degenen die het dichtst bij wonen kwamen als laatsten. Na een begroeting door mezelf gaf ik het woord aan EH Dewulf Geert, de aalnmoezenier van Zeebrugge, om een korte bezinning te geven vooraleer we aan onze indrukwekkende tocht gingen beginnen.
Ondertussen had ik een spijtig telefoontje ontvangen van ons Joke, ze was die dag erg geplaagd door een migraine-aanval zodat ze forfait moest geven. Spijtig, maar de gezondheid primeert.
Met éénendertig bezoekers in zijn groep had Schaubroeck André, onze gids, toch een klein probleempje om iedereen alles te kunnen laten zien wat er zich in het museum van Zonnebeke bevindt. Doch zijn deskundige uitleg was voor iedereen verstaanbaar.

Na zijn uitleg over de verschillende slagen om Ieper, en het bezoek aan de Dugg-out in het museum, het nemen van een groepsfoto door onze André begaven we ons terug richting kazerne, om het middagmaal te nemen. Maar, eerst een verfrissing want de weergoden waren ons meer dan gunstig gezind.

Zoal ik de mensen ’s morgens al had gezegd, gingen we in de namiddag meer en intenser op in hetgeen we zagen. We hebben een bezoek gebracht aan ongeveer een 200.000 slachtoffers van de eerste wereldoorlog. Mensen die aan de ene kant voor onze vrijheid hebben gestreden, aan de andere kant, de mensen die ons bezet hebben. Toch mogen we beide kanten niet uit het oog verliezen… beiden waren slachtoffers in een oorlog.
De eerste begraafplaats die we bezochten in de namiddag was Essex Farm, waar de bekende Luitenant-kolonel van het Britse leger dienst heeft gedaan als chirurg, John McRae. Hij was tevens de dichter van het prachtige “In Flanders Fields“. Na het onderscheid vernomen te hebben over het verschil tussen een “battlefield cemetary” en een “new cemetery“, en na het bezoeken van het graf van een vijftienjarige soldaat op dat kerkhof, begaven we ons richting Langemark. Ook leerden we van André, wat “the stone of remembrance” en “the cross of sacrifice” betekenen. Dit vinden we op elke begraafplaats van het Commanwealth terug. Ook weten we nu dat de Britten, eigenlijk de Commonwealth, de gewoonte hebben om hun gesneuvelde soldaten, steeds zo kort mogelijk bij de plaats van het omkomen te begraven, zelfs vandaag nog.
Na een halte aan het “Carrefour des roses“, een herdenkingsplaats voor de gasaanvallen, kwamen we aan op het “soldatenkriegshof Langemarck“, een Duitse begraafplaats, waar er meer dan 44.000 militairen begraven zijn. Na de indrukwekkende en emotionele uitleg van onze gids, André, reden we tot in het centrum van Langemark, om daar even een stop te houden. Een prachtig verhaal over het standbeeld daar, de vier soldaten die afscheid nemen van een omgekomen kameraad, … nu ik bezig ben met dit artikeltje aan het papier toe te vertrouwen krijg ik opnieuw kippenvel.
André Schaubroeck nam ons daarna mee naar de meest bekende begraafplaats in de Wasthoek: Tine Cot cemetary. Op the “wall of remembrance” staan er ongeveer een 35.000 tal namen.
Spijtig genoeg was er hoog bezoek op de begraafplaats toen wij er waren, Minister Bourgeois was daar aanwezig, zodat we iets heel speciaal niet konden zien. Normaalgezien wordt er op het grafsteen een afbeelding van het geloof van de gesneuvelde soldaat geplaatst, dit kan een kruis zijn, dit kan eveneens de Davidsster zijn. Bij deze graven echter is een er andere gravure: de hoogste onderscheiding van het gemenebest, het “victoria-cross”. Dit is een erfelijke onderscheiding, die gemaakt wordt uit het brons van de Russische kannonen uit de Krim-oorlog.

Dit rit van daaruit naar Vlaemertinghe verliep zonder incidenten. Onderweg kreeg ik een smsje van Annie die ons het beste toewenste, en die vroeg hoe de dag verliep. Zonder aarzeling mocht ik antwoorden dat alles bijzonder goed verliep, dat de meesten van ons onder de indruk waren van het gehoorde en geziene.

Aangekomen in restaurant “De Gilde”, waar we opgewacht werden door Dennis Lamond, de adjunct van de personeelsofficier van het competentiecentrum steunmaterieel en producten te Ieper, en tevens mijn contactpersoon voor de reservatie van dit restaurant, mochten we aan tafel gaan. Alhoewel ik dacht dat er een sobere broodmaaltijd op tafel zou verschijnen werden we, tot mijn verbazing, getrakteerd op een uitgebreid avondmaal met koffie, soep, broodjes en verschillende soorten beleg.

Rond 1855Hr moest ik een einde maken aan het avondmaal, daar we anders in de problemen zouden komen met onze timing voor de Menenpoort. André Schaubroeck had voor de actieve militairen onder ons voor een standplaats gezorgd, omdat we een krans gingen leggen. Na ons vlug vlug omgekleed te hebben in de kazerne (de actieve militairen in service dress) haastten we ons naar dit befaamd monument.
Dagelijks zijn er veel toeschouwers bij de Last Post aan de Menenpoort, maar zoals deze keer had ik het nog niet meegemaakt. Ik denk dat als ik het aantal mensen op 2000 schat, er niet ver naast zal zitten. Maar, nog waren we niet volledig. Om dit zéér emotionele moment luister bij te zetten, was de Opperaalmoezenier uitgenodigd, en deze had bevestigd om aanwezig te zijn. Het wachten op hem duurde echter niet lang, want een vijftal minuutjes later vervoegde hij ons al.
Ik kreeg de eer om de krans te mogen leggen, als waarnemend voorzitter van KOOG. Een heel grote eer, want ik werd geflankeerd aan mijn linkerzijde door onze Opperaalmoezenier, en aan mijn rechterzijde door onze Guido. Ik had tevens een tricolore band laten maken met de vermelding: DEFENSIE – DGHR-SARM/C – KOOG, zodat de mensen die ons zagen kunnen weten dat militairen van de Belgische Defensie ook meeleven met de slachtoffers uit de Grote Oorlog, dat wij dit ook niet vergeten. Dat ook wij respect hebben voor hun doden die voor ons zijn gevallen.

Na deze plechtigheid wist onze gids echter nog niet van ophouden, hij vertelde ons over deze Menenpoort, vooral over de betekenis van de liggende leeuw bovenop de poort. Uiteindelijk kwamen we terug in de kazerne in Ieper rond 2100 uur. De dag was meer dan geslaagd, iedereen bleef nog even napraten over de dag. Slechts sporadisch vertrokken de deelnemers huiswaarts.