Met de KOOG-gepensioneerden op stap in de Antwerpse haven

Met de KOOG-gepensioneerden op stap in de Antwerpse haven

In de nazomer van 2006 trok een groep KOOG-gepensioneerden naar de haven van Antwerpen om er onder de indruk te komen van de indrukwekkende omgeving en werkzaamheden. Dat alles onder deskundige leiding.

 

Snijders Leo

3/2006

Gelukkig duurt de zomer lang dit jaar erg lang, want voor het programma te Antwerpen hadden we absoluut een zonnige dag nodig! Reeds vroeg in de ochtend reden West-Vlamingen en Limburgers richting Antwerpen. Al om 9u30 moest er ingescheept worden in een autocar die met ons de haven zou induiken. Files en drukte rond deze metropool maakten dat we met een kwartier vertraging aan onze dag met de ‘alte kamaraden’ konden beginnen.
Voor de eerst route werden we door chauffeur Jo en Leo als gids naar het Havenbedrijf te Lillo geloodst. Hier stonden een ‘signorenkoek’ en koffie op ons te wachten.

VERKENNING VAN DE WERELDHAVEN ANTWERPEN


Precies om half elf nemen twee gidsen van de provincie de touwtjes in handen. Zowel Marc Dewitte als Valintin laten ons de haven zien op een bijzonder subtiele en verrassende wijze. Ze spreken ons over de binnen haven en de buitenhaven of de bedrijvigheid op de Schelde en deze in de dokken. Wat er hier zoal het Europese vasteland binnenkomt slaat ons met verbazing. De hele wereld lijkt hier zijn stekje wel te hebben. Zowel stukgoederen uit China en de rest van Azië als de bananen uit Afrika, de olie uit de Arabische wereld…


Het wordt hier allemaal behandeld of verwerkt door één of andere havennatie. Er staan hier dorpen vol containers die op een recordsnelheid kunnen geladen of gelost worden. De cijfers tuiten ons om de oren, miljoenen tonnen, tienduizenden vrachtwagens voor verder vervoer en duizenden mensen die hier hun brood verdienen. De haven is een grote bedrijvigheid met vandaag bijna vijftig verwonderde KOOG gezichten, die van de ene verbazing naar de andere mekaar meerdere malen aankijken…


Zo bezoeken we met onze veiligheidshelmen op ons hoofd enkele stukgoedverwerkende bedrijven. We zien een volautomatische verpakkingsmachine die plastickorrels in wrak omzet in zakken van 50kg, ze op paletten samenbrengt, omwikkelt in plastic, voorziet van een digitaal label en klaar zet voor verder vervoer per container naar een Europese bestemming. De bananenterminal van Eurofruit levert zelfs zijn producten rechtstreeks van het schip naar de klaarstaande vrachtwagen. Alles is hier elektronisch en digitaal bewerkt zodat de lading na scanning in de juiste vrachtwagen terecht komt. Eigenlijk hebben we hier alleen dozen gezien, geen enkel banaan – er vallen hier dus letterlijk geen bananen meer tussen wal en schip!

Op weg naar onze maaltijdplek rijden we nog tot de oude haven met droogdokken, kleinere sluizen en het Bonapartedok in de buurt van ‘het eilandje’ en de vernieuwde jachthaven van deze metropool. Je kan de oudheid hier letterlijk opsnuiven… alsook de tijd van de buildrager die symbool staat voor de mankracht waarmee het lange jaren geleden allemaal moest gebeuren.
Het maritiem restaurant Luithagen verwacht ons om een heerlijk driegangen menu te serveren. Teven een welgekomen verpozing na zoveel drukte aan de band en langs de kade… Padre Roger Dubois onze medestichter en ereproost opent met een kort gebed en de herinnering aan onze overleden collega’s. Niet alleen hij is van de oudste generatie KOOG-leden, ook John Cuyvers (ere-voorzitter), Padre Willy Schuurmans (pastorale opleiding) en Max Vansichen zijn op post. In een stemmige omgeving komen de verhalen uit de tijd van toen weer boven.


Na een kopje koffie is het tijd om ons bustraject verder af te werken. We rijden nu naar de nieuwste projecten van de haven. De Zandvliet- en vooral de Berendrechtsluis behoren bij de grootste ter wereld en de nabij liggende containerkades, als dorpen zo groot, doen ons beseffen in wat voor een behoeftige consumptiewereld wij hier wel niet leven. Huizenhoog staan ze hier opgestapeld en alle gegevens over gewicht en inhoud staan op computers geregistreerd. Zelfs de plaats waar ze in het ruim komen op het schip wordt door de computer vastgelegd en eenmaal het schip aanlegt komt het er op aan dit zo vlug als kan te lossen en te laden. Vooral de containerkades op de Schelde en hun snelheid en efficiëntie, zijn troeven waarmee ze de concurrenten van andere Europese havens kunnen verslaan.
Ongelooflijk veel stukgoederen worden vanuit Antwerpen naar bijna alle Europese landen vervoerd. Dat kan over de weg, het spoor en toch ook meer en meer over het water, bijvoorbeeld naar Duitsland en Zwitserland via rivieren als de Rijn. Het Schelde-Rijn kanaal is daarom de laatste jaren meer bevaren dan het Albertkanaal richting Luik.
Uiteraard profiteren de Oostbloklanden mee van deze invoer. Waar 10 jaar geleden de Roemenen, Litouwers en Letten nooit bananen zagen, zo worden ook van hen vrachtwagens opgemerkt aan de laadkade.
Het hoeft geen betoog, de aanwezige KOOG–gepensioneerden zijn het nu na zo’n dag volmondig eens, Antwerpen mag terecht fier zijn over de belangrijkheid van haar haven; en dat heeft niets met chauvinisme te maken.
Rond vijf uur bracht de autocar ons terug naar de plek van vertrek. Voor sommigen stond er nog een lange trip huiswaarts te wachten.

Geen reactie's

Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.