Lourdes: het relaas van een hotelverantwoordelijke

02 feb Lourdes: het relaas van een hotelverantwoordelijke

Een persoonlijke impressie van de Lourdesbedevaart 2003.

De Raeve Mie-Jeanne

2/2003

Beste mensen,

Voor mij was het de 3de keer Lourdes maar de 1ste keer als pastoraal hotelverantwoordelijke.
De sfeer in het hotel zal wel ieder jaar anders zijn maar als ik mijn hart laat spreken was de sfeer ‘subliem’ op alle vlakken dit jaar in Chalet St. Louis.
Het onthaal door de directie van het hotel was heel hartelijk.
De bedevaarders waren de eerste dagen zoekende van: wat wordt het? Hoe zal dit hier verlopen?
De vraag die mij door de directie van de Lourdesbedevaart werd gesteld om als pastoraal hotelverantwoordelijke deel te nemen vond ik niet gemakkelijk, maar toch boeiend en ook hartverwarmend.
Ik heb me dan ook mentaal goed voorbereid. De eerste dag was zwaar vermoeiend en druk. De reis, het gesjouw met de koffers, de briefings, de opvang van de bedevaarders, het op tijd ergens te ‘moeten’ zijn.
We kenden elkaar nog niet, sommigen een heel klein beetje, anderen kwamen voor de eerste keer. En toch…
De donderdag was voorbij, de eerste spanning eraf, het ijs was gebroken. De deelname aan de verschillende vieringen was vermoeiend, de verre afstand van het hotel naar de esplanade meegerekend met minder jonge mensen.
De kruisweg op vrijdag was mooi en ontroerend, de viering in Cité St. Pierre op zaterdagvoormiddag sereen en ingetogen mooi. Een héél intiem moment aan de Gave rechtover de grot zaterdagnacht om 1 uur met de twee hotels St. Martin en Chalet St. Louis is voor velen de climax, de doorbraak geweest.
Iedereen komt met zijn ‘Levensrugzak’ naar Lourdes, vol emoties, pijn en verdriet…
Wat mensen soms thuis niet kunnen omdat ze vast zitten, gesloten van aard zijn enz. breekt los in Lourdes aan de grot. De tranen komen vanzelf, veel woorden zijn niet nodig om elkaar te begrijpen en een knuffel kan veelbetekenend zijn, zélfs als je de mensen bijna niet kent. Op dat moment voel je je begrepen, getroost, gesteund, gesterkt omdat je beseft dat je niet alleen bent met je verdriet en pijn.
“Gelukkig zijn is je begrepen voelen door je omgeving…weet je wel?”
Bemoediging, een schouder om op uit te huilen of een deugddoend schouderklopje…dat heb ik met mijn mensen van het hotel mogen ervaren.
Ik heb diepe mensen mogen ontmoeten zowel uit mijn eigen hotel als bij de jongeren van de school van Zedelgem, waar ik ook met hen diepe gesprekken heb gevoerd ná het moment aan de grot.
Zélfs een leerling die vrijzinnig is, die toch naar Lourdes meekwam, heeft een heel andere kijk op het gebeuren in Lourdes en wenst volgend jaar terug mee te gaan.
In Lourdes kan veel…ja, er wordt geweend, gelachen, vriendschappen gesmeed maar ook gebeden.
Het raakt je als je jonge mensen in uniform geknield ziet bidden…
Maar…er was gelukkig ook tijd voor een gezellige avond in ons hotel waar ook tranen vloeiden maar dan van het lachen. Dat moet ook kunnen. Als je samen mag wenen, troosten, bidden en een steun zijn voor elkaar, dan mag je ook voor mekaar de vreugde delen van een lied, een gitaarmelodie, een mop, een gedicht…
Ja, voor dit alles was er plaats in Lourdes !
Maar…niet alleen ik ben gelukkig maar ook velen met mij, heb ik mogen horen op de trein.
Voor mij was het een enorme ervaring, verrijking, beleving…
Het gevoel is er, dat Maria mij terugroept voor volgend jaar…en als ’t God belieft…waarom niet?
Bedankt directie van de Lourdesbedevaart dat ik dit mocht beleven!