02 feb In memoriam: Cyriel Desmet
Op 24 maart 2007 overleed onverwachts Cyriel Desmet, medebezieler van Echo en nog steeds moderator van de Pastorale Raad van het Bisdom bij de Krijgsmacht. In dit artikel wordt dankbaar teruggeblikt op het leven en werk van Cyriel.
1/2007
Op 24 maart 2007 overleed, na een plotse aandoening, op 75-jarige leeftijd Cyriel Desmet in Gasthuisberg (Leuven). Cyriel was een jarenlange vriend van het Bisdom bij de Krijgsmacht en een grote persoonlijke vriend voor velen. Zijn dood kwam dus niet enkel onverwacht – zeker gezien zijn nog steeds overweldigende fysieke kracht, tot het laatst – maar ook als een grote klap.
De Koninklijke Militaire School verloor met Cyriel een eminent en graag gezien oud-professor. Na zijn verblijf als officier in de BSD ging hij er aan de slag en vormde er een hele generatie officieren. Die vorming liet hem nooit meer los, en het brio en de sympathieke veelwetendheid waarmee hij zijn publiek wist te boeien, maakte van hem een veelgevraagd spreker; niet alleen in de KMS, op de studiedagen van de aalmoezeniers of op de vormingsdagen van de sectoren (JoB, KOOG en Echo), maar over het hele land. Cyriel was dan ook een bekend en – in de meest positieve zin van het woord – veelbesproken figuur. We herinneren ons hem, zei opperaalmoezenier Johan Van Den Eeckhout dan ook terecht in zijn homilie tijdens de uitvaart “als een gedreven en enthousiaste man, met een open geest en een ruime blik, welbespraakt en vlot ter tale, met gevoel voor humor en steeds positief ingesteld. Een gelovig man ook die de vrede in het hart droeg (…)“.
Misschien was zijn bescheidenheid, ondanks zijn vele gaven, wel één van zijn grootste troeven. Nochtans hadden zijn alom geprezen inzichten en engagementen hem gebracht tot Vleugeladjudant van Zijne Majesteit Leopold III, een grote eer die hem te beurt viel, en die hij met trots droeg, maar waarmee hij nooit heeft uitgepakt.
De meeste mensen kennen Cyriel echter van (minstens) één van zijn vele honderden rondleidingen in Waterloo, Ieper en Normandië. Ook de aalmoezeniersdienst deed graag beroep op Cyriel als ervaren gids om buitenlandse delegaties mee te nemen in de krijgsgeschiedenis van ons land. In het Nederlands, het Frans, het Engels of het Duits, het maakte voor Cyriel niet uit. Zijn enthousiasme en vlotheid bleven even groot, en als het moest schakelde hij naadloos van de ene naar de andere taal over. Leerlingen, groepen allerhande of grote wereldpolitieke eminenties, het maakte voor Cyriel niet uit, voor ieder van hen stond hij met evenveel gedrevenheid en humor klaar om hen, letterlijk met de voeten op het slagveld, terug te brengen naar die gewelddadige scharniermomenten uit onze geschiedenis.
Zijn nooit verhulde geloof bracht hem niet enkel tot 25 jaar medewerking aan de aalmoezeniersdienst, maar ook tot de medeoprichting van het Apostolat Militaire International (AMI), dat nadenkt over de wijze waarop christelijke militairen kunnen bijdragen aan meer vrede in de wereld, en waarop nog ieder jaar een Belgische delegatie vertegenwoordigd is. Plaatselijk was hij degene die enkele jaren geleden de hergeboorte van Echo (werking voor officieren, vanuit de aalmoezeniersdienst) voor mekaar kreeg, en was hij tot zijn overlijden nog steeds de zeer geapprecieerde moderator van de Pastorale Raad van het Bisdom bij de Krijgsmacht. Thuis engageerde hij zich in de parochie van Tervuren, en was er voorzitter van het Davidsfond. Maar met zijn gelovig engagement bracht hij het ook tot ondervoorzitter van het Interdiocesaan Beraad (IPB).
In grote dankbaarheid voor vele dingen blikken wij terug op het leven van Cyriel. En we willen dat doen aan de hand de laatste woorden uit het afscheid van aalmoezenier Wim Smit, die de uitvaart mee voorging, en waarin vele mensen zich bleken te herkennen:
“Het zaad dat moet sterven om vrucht te dragen, en het graf dat leeg is omdat de dood niet het laatste woord zal hebben. Wij delen dat geloof, en dat maakt het ons mogelijk om misschien opstandig, maar gedrenkt in hoop en vertrouwen, Cyriel vandaag in de handen van God te leggen. Het is de liefde die de laatste noot speelt, dat is de kern van ons geloof, en die liefde laat zich niet afstoppen door de dood. Wat ik hoop is, dat als mijn uur gekomen is, en Gods goedheid ook mijn deel mag zijn, Cyriel daar ook zal staan. Klaar, met open armen, en wie weet, misschien wel bereid tot een geëntertainde rondleiding. Daar wil ik leren wat hij nu niet meer heeft kunnen zeggen.“
Beste Lieve, Jan, Hilde, Mieke en Stefaan, de aalmoezeniersdienst biedt haar christelijke deelneming aan bij het overlijden van Cyriel; haar blijvende loyaliteit en nabijheid. Wij willen er steeds voor jullie zijn, zoals Cyriel er voor velen was. Goeie moed.
Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.