Democratische rechten – democratische plichten

Democratische rechten – democratische plichten

Een eigenzinnige bezinning van enkele maatschappelijke gebeurtenissen vanuit het oogpunt van Pasen.

 

Snijders Leo

1/2004

Het lijkt zalig voor mensen om te leven in een democratisch bestel. Het streven van conflictlanden naar een democratie is opvallend groot. Deze samenlevingsvorm heeft blijkbaar bewezen dat allen daar hun rechten kunnen en mogen verdedigen. Kijk maar naar de Oost-Europese landen en de evolutie van het voormalige Zaïre dat zich nu de Democratische Republiek Kongo noemt.
Democratisch leven houdt ook plichten in, in ons land bijvoorbeeld nog steeds de stemplicht. Vroeger leek het ‘ter stemme’ gaan eenvoudiger omdat er eerder weinig partijen waren en het gezien je afkomst nogal voor de hand lag dat een familietraditie ook in je stemgedrag werd voortgezet. Nu is politiek eerder een ‘showbizz’ geworden. Het lijkt wel een streefdoel om steeds maar weer, met het geld van de anderen, populariteit te verwerven. Door die aantrekkingskracht op je persoon te richten kan je dan ook veel stemmen binnenhalen, waardoor de partij dan weer meer medezeggenschap verwerft. Een cirkeltje dat door na te denken over je uit te brengen stem kan doorprikt worden.
De laatste tien jaar zitten democratische mensen hier bij ons echter met een probleem. Door ontevredenheid over het beleid gaan mensen de laatste jaren anti-stemmen uitbrengen. Ze móeten gaan kiezen, en om hun ongenoegens te compenseren gaan mensen stemmen voor diegene die de rivalen zijn van de huidige politieke macht. Gelukkig zijn de waarden die christenen voorop stellen nog vaak terug te vinden in de programma’s van politieke partijen. Aan ons dus om eens grondig na te kijken wat de door mij te kiezen politicus in zich moet hebben vooraleer hij mijn stem in ontvangst mag nemen.
Voor mezelf heb ik zo één en ander uit de recentste maatschappelijke evolutie op een rijtje gezet. Vooral de contrasten uit ons huidig tijdsbeeld kunnen moeilijk nog groter.
Ik verduidelijk mij. We leven in een tijd van alsmaar bredere autostrades maar onze gezichtspunten waren nog nooit zo eng. We hebben het voorbije jaar alweer meer uitgegeven, en toch gedacht alsmaar minder te bezitten. We hebben heel wat jaren aan onze levensverwachting toegevoegd, maar helaas geen leefkwaliteit. We hebben ons bezit verveelvoudigd, maar onze waarden tot bijna nul herleid. We praten verschrikkelijk veel en zeggen zo ontzaglijk weinig. We hebben in onze samenlevingsvorm nu gezinnen met twee inkomens en meer echtscheidingen. We bouwen comfortabele, grotere en mooiere huizen om onze gezinnen in te laten wonen. We verwerven steeds maar meer diploma’s, maar hebben steeds minder gezond verstand. We hebben meer kennis, en uiteindelijk minder beoordelingsvermogen. Meer medicamenten en een alsmaar meer belabberde gezondheid. Meer specialisten en toch steeds meer onoverkomelijke problemen. We zijn helemaal tot aan de maan geweest en terug, maar we geraken niet aan de overkant van de straat om een buurman te ontmoeten. We hebben mars en de ruimte veroverd, maar onze eigen binnenkant nooit ontdekt.
We leven nu in een tijd van de ‘fast food’ en een slechte spijsvertering, van populaire politici met een smal karakter, van alsmaar meer plannen en steeds minder uitvoering, van de bedwinging van het atoom, maar helaas niet van ons geweld, van het schoonmaken van de lucht,… In deze dagen kunnen we ons vreselijk haasten, maar we weten helemaal niet meer hoe we geduldig moeten wachten. We kunnen ons ook verschrikkelijk snel boos maken, maar lachen valt ons moeilijk. We kunnen nu met de moderne technieken heel veel schrijven… maar wat kunnen we er toch weinig uit leren! We kopen weekbladen die helemaal gewijd zijn aan het decoreren van onze woning, maar we weten niet hoe we erin moeten leven. Oh ja, ook dat nog, we kopen dure sigaretten om intens van het leven te genieten, maar op de pakjes staat in grote letters dat je eraan dood gaat! In deze dagen wil niemand in de straat nog weten van de Kerk, maar wel wordt Kardinaal Danneels tot de ‘castar’ van het jaar uitgeroepen!
Het wordt me duidelijk, de waarden die deze tijd ons aanreikt zijn nepwaarden. Waar het om moet draaien in deze democratische solidaire wereld is de mens en de betrachting om aan allen een menswaardig bestaan te gunnen. Moeten we niet terug meer tijd maken om bij die mensen te zijn die we graag zien, want ze zullen niet eeuwig in de buurt zijn? Moeten we niet meer en meer lieve dingen zeggen tegen de mensen waarnaar we opkijken, in plaats van ze dingen te geven? Later als we van deze wereld weg zijn, zal men wat men van ons kreeg vergeten, maar die lieve woorden die we spraken zal men nooit vergeten! Moeten we die koelheid niet gaan begraven en de mensen regelmatig eens warm vastpakken, want dit is de enige schat die je met je hart kan geven? Moeten we niet tegen onze partner en tegen de mens die we graag zien, wat meer “ik hou van je” leren zeggen, en moeten we niet ook als het eens moeilijk wordt, wat meer durven zeggen dat we toch blijven in plaats van weg te lopen?
Uiteindelijk wordt de kwaliteit van ons leven niet bepaald door het aantal keren dat we inademen, maar wel door het aantal keren dat we ademloos staan in die adembenemende momenten – die altijd te maken hebben met het diepste van het leven – wellicht met God zelf. Moeten we ons daartoe niet ver gaan afkeren van de cijfertjes in ons leven? Dat van onze leeftijd, ons gewicht, onze hoogte, het aantal calorieën, onze bloeddruk en onze suiker, het aantal PK’s van onze auto, de euro’s van ons onroerend vermogen? Cijfers speelden tot nu toe waarschijnlijk een te grote rol in ons leven? De keuze voor het partijcijfer waarmee we bij de komende verkiezingen het beleid gaan ondersteunen, hebben we wel in eigen hand. Als we ons, met onze joods-christelijke waarden in het achterhoofd, bevragen over de politieke bedoelingen met de medemens, dan gaan we oprecht voor iemand kiezen die de hierboven aangehaalde punten in acht zal nemen. Breng dus onze democratie niet in gevaar door een anti-stemgedrag te vertonen, want dat kan ons samenlevingsbestel ondermijnen.
Als besluit van mijn pleidooi en in het vooruitzicht van Pasen, nodig ik u allen uit na te denken over de waardepatronen die zitten in uw stem die het samenlevingsbeleid bepaalt. Tijdens de goede week herdenken we de kruisiging van Jezus en het hoogfeest van de verrijzenis. Ook hier werd door de Romeinen aan de mensen gevraagd te oordelen en hun stem uit te brengen over de Koning der Joden.
Onnadenkend en impulsief riep de meerderheid met de massa mee: “Kruisig Hem”.
Is nadien niet gebleken dat deze mensen zich vergist hebben?
Zelfs na 2000 jaar van een ingeburgerde joods-christelijke Europese cultuur, is men op die Mensenzoon en zijn Blijde boodschap nog steeds niet uitgekeken geraakt, integendeel.
Nog een deugddoende vasten en een Zalige Paastijd gewenst.

Geen reactie's

Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.