Verslag AMI – Celje, Slovenië, 2003

02 feb Verslag AMI – Celje, Slovenië, 2003

Verslag van de AMI-bijeenkomst in Slovenië van 21 tot 29 september 2003.

Devriese Mia

4/2003

Na een moeilijke start zijn we dan toch op weg naar Slovenie. Zondag morgen om 5hr30 van uit de kazerne in Brasschaat naar Scherpenheuvel gereden. Daar zijn we overgestapt in de auto van Adjt. Guido Van Meerbeeck, de nationaal secretaris van KOOG en in het gezelschap van Kol o.r. Cyril Desmet de vroegere artillerist en hoogleraar van de KMS. Jammer, maar onze aalmoezenier Annie had afgehaakt daar ze de reis met de wagen niet zag zitten (reisziek). Dus met ons drietjes op weg voor de conferentie van AMI. Met het goede weer,een goed humeur en vol moed aan de reis dwars door Duitsland.
Voor alle veiligheid en om al niet doodop aan de week te beginnen, hebben we de reis in twee etappen afgelegd. De eerste dag tot voorbij Passau in het dorpje Renholding, zijn we gaan slapen bij de familie Losl, een eenvoudig maar uitstekend pension en na een rit van iets meer dan 12 uur een aanrader. Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt aan onze tweede etappe begonnen. In Oostenrijk reden we ’s morgens door de mist verder richting zuid-oost, door tunnels waar geen eind aan komt, de langste wel 10 km. En na een picknick zijn we Slovenie binnen gereden. Tolpoorten kennen ze ook al en de aanpassing naar onze Euro is al goed gelukt. Een mooie streek, goed berijdbare wegen, erg zuiver en onderhouden. Zijn we in de vroege namiddag aangekomen in het onthaalcentrum St. Jozef waar we opgevangen werden door Mgr. Joze Plut en zijn ploeg soldaten. Na onze kamers betrokken te hebben en een opfrissing nog even de benen gestrekt, zijn de eerste kontakten met de andere leden vlot verlopen.
Dinsdag ging het officiële gedeelte van start. Na de begroeting door de Sloveense Generale Staf en een afgevaardigde van het ministerie van landsverdediging, werd de conferentie geopend door de voorzitter en secretaris AMI. De deelnemende landen waren: Duitsland, Oostenrijk, Nederland, Spanje, Engeland,Zwitserland,Congo-Brazzaville, Slovenie, Slovakije, Kroatie,Bosnia-Herzegovina en België. Na een korte voorstelling van de delegaties ,en werking per land, was het tijd voor de eerste spreekbeurt van Miquel Alfonso Bacquer. Over gelatenheid, tolerantie en vergeving, drie houdingen van Christelijke soldaten op weg naar vriendschap. ’s Avonds hebben we met onze gids een kleine stadstour in Celje gemaakt, en als afsluiter zijn we een kroeg ingetrokken om daarna, na een stevige klim – je moet immers weten dat alle kerken daar op een heuvel gebouwd zijn –, ons bed op te zoeken.
Woensdag na de mis kregen we van Vicar-General Walter Thys een uiteenzetting over het partnerschap van de Duitse katholieke militaire organisatie met de midden en zuidelijk Europese staten. Daarbij aansluitend gaf Jose Plut ons een overzicht en uitleg van zijn werk als aalmoezenier in Slovenie. Hij is sinds 5 jaar aangesteld als Aalmoezenier in de graad van generaal. Zijn eerste maanden zat hij bij de para’s. Hij vertelde over de moeilijkheid om van het communistische systeem naar een democratie over te schakelen. De kerk was meer ondergronds in die tijd, maar stilzwijgend toegelaten. Nu is hun grote wens één te worden met het oude Europa, maar anderzijds is er grote angst; voor al die nieuwe invloeden. Zij houden van hun tradities, in eerste plaats familiebanden, elkaar helpen en een groot nationaal gevoel. Als ze zien wat er in het westen verloren gaat aan waarden en geloof willen ze ons concept toch niet kritiekloos overnemen. Tegelijkertijd willen ze ook niet als onmondige kinderen beschouwd worden, maar staan ze open om van ons te leren en zich zaken eigen te maken waarin ze zich kunnen vinden.
Op donderdag zijn we dan verder gegaan wat met de werking en de activiteiten van AMI in verleden en toekomst de pastorale werking en de thema’s voor de volgende conferentie. Daarna zijn we in twee werkgroepen, Engels- en Duitstalige een discussie aangegaan en werden de besluiten van de twee groepen verder besproken.
Vrijdag zijn we aan een lange marathondag begonnen met veel indrukken maar te kort om er van te genieten. Na een tocht van 2 uur door het land van Celje naar Ljublajana (hoofdstad), werden we ontvangen in het St. Stanislav Institut. Dat is een hogeschool voor kunst en muziek, academie zeg maar. Daar woonden we een eredienst bij met de bisschop van Ljubljana, opgeluisterd door het koor van de school. Daarna volgde nog een kleine uiteenzetting over de werking van de lessen die de leerlingen in de academie krijgen. In de eigen kunstgallerij van de academie konden we wat van de werken van de studenten bewonderen. Van daaruit zijn we via een kleine rondrit naar het hoofdkwartier van de Generale Staf gereden. Daar zijn we ontvangen door de Generaal en enkele van zijn medewerkers. Na een welkomstwoord kregen we een standing lunch aangeboden alvorens terug te keren naar het stadscentrum voor een korte rondleiding, en om 17hr zijn we dan via Celje naar Rogatec aan de Kroatische grens gereden, waar we eerst door de burgemeester een uiteenzetting kregen over de herstelde burcht. Na een versnapering, aangeboden door de plaatselijke dames zijn we naar de kerk gegaan waar er nog een concert was. Iedere kerk, hoe klein ze ook is, heeft een prima orgel. Iets na middernacht waren we terug aan ons verblijf in Celje.
Zaterdag zijn we dan vol goede moed aan onze laatste conferentiedag begonnen, met drie spreekbeurten. Thema humanitaire interventies – is preventieve oorlog een gerechtvaardigd middel tegen terrorisme? De eerste spreker was de bisschop Anton Stres uit Slovenië en aansluitend over internationale wetgeving, over het inzetten van troepen door Ales Weingerl, en als derde ethische aspecten van militaire interventies, mandaten bij de U.N. en andere in de context op peacekeeping (vrede bewaren) door Manfred Eisele assistent secretaris-generaal bij de U.N. Na de middag konden we de drie sprekers nog vragen stellen; dat verliep niet vlekkeloos daar het ook nog eens in het Spaans werd vertaald. ’s Avonds hebben we dan ons afscheidsmaaltijd genuttigd in een ontspannende sfeer met de begeleiders van onze Sloveense militaire collega’s, die de volle week tot onze beschikking waren.
De zondag na de mis en ontbijt zijn we na een laatst tot weerzien aan onze terugreis begonnen, die we eveneens over twee dagen hebben gespreid. Maandagavond waren we moe maar voldaan terug veilig thuis met veel informatie en nieuwe indrukken die we zullen proberen naar jullie over te brengen.